ถามว่ารู้สึกอย่างไรหรอ อืมม ... มันก็เหมือนฝันเลยนะครับเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะไปได้ไกลขนาดนั้นเลยจริงๆเพราะผมเองก็ไม่ใช่นักกีฬาอาชีพมาตั้งแต่เด็กก็เริ่มเล่นแบดมินตันเมื่อตอนโตแล้วตอนนั้นอายุสัก 23 เห็นจะได้ ความรู้สึกเลยอธิบายได้ค่อนข้างจะยากแต่มันก็รู้สึกดีมากๆไม่คิดว่าในช่วงชีวิตเราชีวิตนึงจะมีโอกาสได้ขึ้นไปยืนบนจุดนั้นจริงๆ

คร่าวๆนะครับลงแข่งครั้งแรกที่รายการอุดรโอเพ่นครับ ตอนนั้นตัวผมเองลงแข่งประเภทชายเดี่ยวครับตามเพื่อนไปลงขำๆครับไปแพ้รอบ 16 ครับ ก็ตื่นเต้นครับเพราะนี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรก และก็แข่งต่อมาหลายรายการเหมือนกันแต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ติดรางวัล แล้วก็เริ่มมาแข่งรายการสมัครเล่นหรือที่เรียกกันว่า “ แบดเว็บ “ อยู่หลายรายการเหมือนกันกว่าจะเรี่มมาติดรางวัลเริ่มต้นจากที่ 3 ก่อนเลยเพิ่งจะมาได้แชมป์ก็แข่งมาได้สักระยะนึงแต่ส่วนใหญ่มักจะได้ที่ 3 มากกว่า แต่ก็พยายามแข่งไปเรื่อยๆเพื่อหาประสบการณ์เพื่อเรียนรู้วิธีตีและก็ได้ใช้ประสบการณ์ที่มีอยู่มาใช้ในสนามจนเริ่มอ่านเกมส์คิดเกมส์และควบคุมสถานการณ์ในสนามได้ จนเราเองก็ไม่รู้ว่าการที่เราสั่งสมประสบการณ์มามันจะมาใช้ได้หรือที่ใครๆเรียกกันว่าความเก๋าจนเข้าใจแล้วว่า "ความเก๋ามันเป็นแบบนี้นี่เอง" 

เหตุที่เลือกคู่กับ ออส วรพจน์ ก็เพราะว่าผมตีได้พัฒนาฝีมือมาถึงตอนนี้ก็เพราะคนนี้นี่แหละครับซึ่งเขาก็เป็นทั้งเพื่อนและครูคอยสอนเราตีทุกอย่างทั้งเทคนิคและรูปเกมส์อีกประเด็นก็คือตัวผมเองก็ไม่ได้ซีเรียสในการไปคัดตัวครั้งนี้ว่าจะได้หรือไม่ได้แต่เลือกความสบายใจมากกว่า ซึ่งการที่คู่กับ ออส วรพจน์ ทำให้ผมสบายใจเวลาที่เล่นคู่กันก็ไม่บ่นกันและคอยให้กำลังใจกันตลอดมันก็ตีกันมานานด้วยครับยังไงคู่กันถึงจะได้หรือไม่ได้มันก็ไม่เสียใจแต่ก็ขอให้ได้ทำและสบายใจครับ

ทีแรกก่อนไปก็คิดว่าจะตื่นเต้นนะครับแต่พอไปถึงจริงๆก็ไม่เท่าไหร่ครับ คิดเพียงแค่ว่าเราไม่มีอะไรจะเสียจริงๆตีให้สนุกและเต็มที่ก็พอ กองเชียร์เจ้าภาพก็ส่งเสียงเชียร์ค่อนข้างดังเราก็คิดไปซะว่าพวกเขาส่งเสียงเชียร์เราแทนความตื่นเต้นก็มีน้อยลงที่สำคัญคือเราไม่ต้องรับแบกภาระอะไรไว้บนบ่าเลยคงเป็นเพียงเพราะเราไม่มีดีกรีความกดดันก็เลยหายไปกลับกลายเป็นความสนุกมากกว่า

ตอนรอบชิงครับบอกเลยมันเหมือนฝันล่ะ 555 มันมาไกลมากตื่นเต้นนิดหน่อยนะแต่ก็ไม่มากบรรยากาศคนแน่นเต็มสนาม โชคดีอย่างนึงคือเราไม่ต้องชิงกับเจ้าภาพอินเดีย แต่เราชิงกับมาเลเซียซึ่งถ้าต้องเจอกับอินเดียคงต้องเจอเสียงเชียร์เจ้าภาพกระหึ่มแน่นอนมันก็อาจจะทำให้เราแกว่งไม่นิ่งได้เหมือนกันแต่พอมาเจอกับมาเลเซียมันก็เลยเบาใจขึ้น แต่ว่าเซตแรกมันไม่ง่ายอย่างที่คิดเกมส์ค่อนข้างสูสีตลอดเซตรูปเกมส์บีบกันตลอดและไปชนะที่ดิวส์ 22-20 พอได้เซตแรกทำให้เซตที 2 เริ่มตีได้ง่ายขึ้นผ่อนคลายมากขึ้นและบวกกับฝั่งตรงข้ามคู่ชิงมีอาการยุบออกอการเหนื่อยและช้าลงให้เราเห็น ในแต้มสุดท้ายนี่พอลูกตกพื้นจบเกมส์ผมกับคู่นี่เดินเข้ากอดกันเลยเหมือนทุกอย่างมันจบลงแล้วจริงๆ มันโล่งมากตัวเบาหวิวสบายทั้งตัวซึ่งคิดว่าความรู้สึกนี้มันคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ ก็ยังคิดอยุ่นะว่ามันเหมือนฝัน แต่ฝันมันก็เป็นจริงแล้วในวินาทีนั้นมันมาไกลมากจากที่ไม่ได้คาดหวังอะไร

สำหรับจักรยานเริ่มมาได้ 3 ปีแล้วครับ แข่งมาหลายสนามแต่ที่ภูมิใจที่สุดก็คือรายการชิงแชมป์ประเทศไทยประเภทเสือภูเชารุ่นอายุ 40-44 แข่งทั้งหมด 5 สนาม

จริงๆบอกเลยครับไม่มีเทคนิคอะไรเลยแค่ตั้งเป้าหมายแล้วก็ทุ่มเทมุ่งมั่นแล้วก็เป็นคนที่ตั้งเป้าหมายอะไรแล้วจะกระตือรือล้นที่จะทำมันให้ได้โดยเริ่มตั้งแต่ตื่นเช้าเพื่อฝึกซ้อม ควบคุมอาหาร เวทเทรนนิ่ง ทุกอย่างจะทำเองโดยอัตโนมัติตามที่เราวางเป้าหมายเอาไว้ว่าเราต้องทำสิ่งนี้ให้ได้

สำหรับคนที่เริ่มหัดเล่นนะครับก็ลองหาที่เรียนดูนะครับเดี๋ยวนี้มีการเปิดสอนเยอะครับลองศึกษาประวัติครูผู้สอนและต้องดูด้วยครับว่าเป้าหมายเราเล่นเพื่ออะไรถ้าเป้าหมายเราเล่นเพื่อการออกกำลังกายเราก็หาผู้สอนที่มีทักษาสอนพื้นฐานได้อย่างถูกต้องตั้งแต่เริ่มการจับไม้และการเคลื่อนตัวไปตามจุดต่างๆและลูกพื้นฐานก่อน