ในวงการแบดมินตัน เชื่อว่า 4-5 ปีที่ผ่านมา ไม่มีใครไม่รู้จัก”พีช” พรทิพย์ บูรณะประเสริฐสุข อดีตนักแบดมินตันหญิงเดี่ยวมือ 1 ของไทย และรับใช้ทีมชาติไทยมานานนับ 10 ปี
 

“พีช”ได้รับบาดเจ็บหนักขณะที่ไปร่วมแข่งขันลีกแบดมินตันที่มาเลเซียเมื่อปีก่อน และอาจจะต้องถึงขั้นต้องเลิกเล่น แต่”นักกีฬา”จำนวนมากที่เคยรับใช้ชาติ น่าเห็นใจ ทั้งๆที่ครั้งหนึ่ง นักกีฬาเหล่านั้นเคยสร้างชื่อ ทำผลงานและทำให้คนไทยยิ้มได้ อย่าง”พีซ” ก็เป็นหนึ่งในนักกีฬาทีมแบดมินตันหญิงไทย ชุดคว้าแชมป์ซีเกมส์ที่จาการ์ตาเมื่อปี 2011 และเหรียญทอง 2015 ที่สิงคโปร์ ขณะที่ผลงานเดี่ยวก็ได้เหรียญทองแดง และเป็นหนึ่งในสมาชิกทีมหญิงไทยที่ได้เหรียญเงินในเอเชียนเกมส์ 2010

ขณะที่ผลงานส่วนตัว “พีช” ก็เคยเป็นแชมป์หลายรายการ โดยสร้างชื่อเมื่อคว้าแชมป์ Superseries รายการ India Open 2011 และเป็นรองแชมป์ 2 ครั้งในรายการ China Masters และ French Open ในปี 2013 ส่วนระดับ Grand Prix เคยเป็นแชมป์ Vietnam Open 2012 และเคยขึ้นไปอยู่อันดับสูงสุดในการจัดของ BWF คืออันดับ 8 เมื่อวันที่ 19 มิถุนายน 2014 และคว้าโควาตาโอลิมปิก 2016 พร้อมสร้างผลงานเป็นนักแบดมินตันไทยที่ทำผลงานดีที่สุดในรายการใหญ่สุดของกีฬา
 

น่าเสียดายที่การ”บาดเจ็บ”ของ”พีช” พรทิพย์ บูรณะประเสริฐสุข หญิงสาววัย 26 ที่ยังสามารถรับใช้ชาติได้อีก ได้รับการดูแลจากสมาคมกีฬาแบดมินตันฯ เพียงช่วงแรกเท่านั้น โดยทุกวันนี้ “พีช” ฝึกซ้อมกับน้องๆ ที่ มหิดล ศาลายา เสาร์-อาทิตย์ก็จะกลับไปฝึกซ้อมที่สโมสรบางโพ ล่าสุดก็มาฝึกกับน้องๆทีม MCP ซึ่งดูแลโดย เกษมศักดิ์ จตุจินดา ที่คอร์ดศิริกาญจนา

ส่วน”เหตุผล” ที่รับทราบมาจากสมาคมแบดมินตันฯ ว่าไม่สามารถ”ช่วยเหลือ”อดีตนักแบดมินตันหญิงเดี่ยวมือ 1 ทีมชาติไทยได้ เป็นเหตุผลที่ฟังแล้วหลายคนคงหัวเราะไม่ออก ร่ำไห้ไม่ได้ ...นั่นคือ “พีช” เป็นนักกีฬากึ่งอาชีพและการบาดเจ็บก็เกิดจากการไปเล่นลีคซึ่งเป็นเรื่องส่วนตัว
 

ช่วยส่งกำลังใจให้”พีช” พรทิพย์ บูรณะประเสริฐสุข นักกีฬาไทยที่เคยเหนื่อย เคยเสียน้ำตาทั้งดีใจและเสียใจกับการทุ่มเทให้สามารถกลับมาผงาดในเวทีการแข่งขันแบดมินตัน..อีกครั้ง การ”บาดเจ็บ”ของพีช ต้องยกบทความของ”ภควัฒน์ วิไลลักษณ์” อดีตนักแบดมินตันทีมชาติไทย ที่เขียนเมื่อวันที่ 14 มิถุนายนที่ผ่านมา ในหัวเรื่อง “"นักกีฬาก็เหมือนหมาล่าเนื้อ.....เมื่อหมดประโยชน์..เขาก็เขี่ยคุณทิ้ง" !!!!!!! ที่เขียนสรุปทิ้งทวนเป็นบทกลอนไว้...

๏ หมาล่าเนื้อตัวหนึ่งในยามหนุ่ม
ยังกระชุ่มมีเรี่ยวแรงก็แข็งขยัน
เก่งไล่ต้อนฝูงเนื้อตามเขาชัน
ได้แบ่งปันให้เจ้านายเสมอมา

๏ กาลล่วงผ่านพลังหมาคราถดถอย
เจ้านายน้อยไม่ค่อยปลื้มลืมเรียกหา
แต่...วันหนึ่งพาหมาไปในพนา
หวังไล่ล่าสัตว์ป่ามิช้าการ

๏เจอหมูป่าเจ้าหมาฉวยคอกัด
หมูสะบัด...จนเขี้ยวหักน่าสงสาร
ได้แต่มองหมูหนีห่างอย่างร้าวราน
สั่นสะท้านรันทดหมดกำลัง

๏ เจ้านายน้อยมาถึงก็บึ้งโกรธ
ฉวยไม้ได้ลงโทษอย่างบ้าคลั่ง
เอาไม้พลองทุบตี...ด่าเสียงดัง
เจ้าหมานั่ง...แหงนมองร้องออกไป

๏ ที่หมูป่าหนีไปได้ใช่ข้าแกล้ง
แต่ข้าน้อยไร้เรี่ยวแรงต้านทานไหว
ด้วยชราขาแข้งพร่องความว่องไว
ท่านตรึกในความหลังบ้างทางปรานี

๏ เจ้านายน้อยเป็นผู้ใหญ่ถึงคราวโกรธ
จะลงโทษข้าผู้น้อยด้อยศักดิ์ศรี
ควรแล้วหรือ เพียงตาเห็นเป็นคัมภีร์
สมควรมีเหตุผลบ้างสร้างชอบธรรม