ในการให้สัมภาษณ์ Sin Chew Daily หลังพาครอบครัวไปพักผ่อนช่วงปีใหม่ที่สิงคโปร์ 4 วัน ซึ่งได้นำเสนอถึง”อนาคต”ของตัวเองไปแล้ว ยังมีประเด็นที่น่าสนใจ ที่”ลีชองเหว่ย”กล่าวเพื่อ”สอน”นักแบดมินตันมาเลเซียรุ่นใหม่

และเป็นคำสอนที่นักแบดมินตันรุ่นใหม่ทั่วโลกควรเอาเยี่ยงอย่าง

“ลีชองเหว่ย” บอกว่า ที่เขาก้าวมาจนเป็นมือ 1 โลกแบดมินตัน ได้แชมป์มากมายหลายรายการ ไม่ได้เกิดจาก”โชคช่วย” หากแต่เป็นผลมาจากการฝึกหนัก ทำงานหนัก และมุ่งมั่นตั้งใจ

ในวัย 34 ที่เริ่มนับถอยหลัง สิ่งที่”ลีชองเหว่ย” สอนน้องทั้งการกระทำเป็นแบบอย่างและการเอ่ยปากสอน ก็คือ นักกีฬาที่ดีทุกคนอย่าทิ้ง”ความมุ่งมั่น” เหมือนที่เขาบอกว่า เขายังคงตั้งใจและต้องการที่จะเอาชนะทุกเกมที่ลงแข่งขัน จนมันเป็นจิตวิญญาณของเขาที่จะไม่ยอมแพ้

“คงจะไม่มีใครทำลายสถิติที่ดีที่สุดของผม เพราะมันได้มาจากความยากลำบากของผม”
 

17 ปีในสถานะผู้เล่นทีมชาติมาเลเซีย “ลีชองเหว่ย”ยอมรับว่า เขามีความสุขที่ในวันนี้ชาวมาเลเซียมองว่าเขาเป็นพระเอกหรือวีรบุรุษของชาติ  “ลีชองเหว่ย” บอกว่า สิ่งสำคัญสำหรับเขาคือ”ครอบครัว” ที่สนับสนุนเขามาตั้งแต่เด็ก แม้กระทั่งช่วงยากลำบากเมื่อครั้งถูกตรวจว่ามีการใช้สารกระตุ้นจนถูกแบนนานถึง 8 เดือนเมื่อปี 2015 แต่ทุกคนเชื่อมั่นและให้กำลังใจ จนเขาไต่อันดับกลับมาจาก 180 สู่อันดับ 1 ได้สำเร็จ ซึ่งเขาบอกว่า “มันไม่ง่ายเลย”

“เทพลี”กล่าวว่า เขามาจากครอบครัวยากจนในปีนัง และเมื่อตัดสินใจไปกัวลาลัมเปอร์เพื่อ”แบดมินตัน” ในช่วง 2 เดือนแรกที่ติดทีมชาติ เป็นช่วงที่ยากลำบากมาก “ผมร้องไห้ทุกคืนและร้องอยากกลับบ้านแล้ว”
เพราะนั่นเป็นช่วง”ยากลำบาก”สำหรับการเตรียมพร้อม เพราะต้องเริ่มซ้อมตั้งแต่ 6 โมงเช้าจนถึง 8 โมง จากนั้นก็ไปโรงเรียน และกลับมาซ้อมอีกครั้งตอนบ่าย 3 ถึง 6 โมงเย็น

“ผมโทรศัพท์กลับบ้านทุกวัน แม่บอกถ้าไม่ไหวก็ให้กลับมาแต่พ่อบอกผมว่าถ้าอยากดัง ก็ต้องอาศัยอยู่ในกัวลาลัมเปอร์ต่อไป ผมจึงตัดสินใจอยู่ต่อ และใช้เวลาปรับตัวนานถึง 2 เดือน ซึ่งมันเป็นสองเดือนที่แย่มากๆ"
 

ในฐานะ”นักแบดทีมชาติมือใหม่” เบี้ยเลี้ยงที่ได้รับยังไม่เพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตที่ต้องมีกิจกรรมและการกินในวันหยุด “ลีชองเหว่ย”บอกว่า เขาจึงยังต้อง”ขอเงิน”จากพ่อแม่เดือนละ 300 หรือ 400 ริงกิตเพื่อดำเนินชีวิตในกัวลาลัมเปอร์  5 ปีเต็มที่เขาไม่ได้กลับบ้าน และกลับไปบ้านครั้งแรกเมื่อได้แชมป์แบดมินตันชิงแชมป์แห่งชาติที่ 19 และเป็นแชมเปี้ยนคนแรกของการแข่งขันแบดมินตันชิงแชมป์แห่งชาติ ซึ่งเป็นเส้นทางสำคัญก้าวแรกของเขา เพราะโค้ชถามว่า “อยากไปแข่งโอลิมปิกไหม” ซึ่งเมื่อเขาตอบว่า”อยากไป” การฝึกซ้อมเต็มรูปแบบจึงเริ่มขึ้น “ลีชองเหว่ย” จึงเข้าคอร์สติวเข้มเพื่อไปโอลิมปิก 2004 โดยฝึกซ้อมวันละ 3 เวลา คือ 7 โมงเช้าถึง 10 โมง บ่ายโมงถึงบ่ายสาม และ 6 โมงเย็นถึง 2 ทุ่ม และต้องเข้านอนตั้งแต่ 3 ทุ่มที่เขาบอกว่า “มันยากกว่าการฝึก”

แม้ไม่ประสบความสำเร็จใน Olympic 2004 แต่นั่นคือประสบการณ์ที่มีคุณค่าสำหรับเขา และยอมรับว่า การฝึกหนักนั้น”น่าเบื่อ” และเป็นสาเหตุที่ทำให้หานักแบดมินตันใหม่ยาก เพราะเด็กรุ่นใหม่ไม่สามารถรับการฝึกหนักได้ เพราะขาดความอดทน นั่นเป็นเพราะนักกีฬาอายุน้อยพวกนี้ มีชีวิตที่ดีจนไม่สามารถอดทนต่อการฝึกหนัก 

“เด็กรุ่นใหม่บางคน เพิ่งจบการศึกษา 5 วัน พ่อแม่ก็ซื้อรถให้” ลีชองเหว่ยกล่าว และว่า “ผู้เล่นทีมชาติในปัจจุบัน บางคนไม่สามารถรับการฝึกหนักได้ แถมความทะเยอทะยานต่ำ พวกเขาพอใจแค่ติดทอปเทน หรือทอปทเวนตี้ พวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่ได้แชมป์หรือเข้าถึงรอบรองชนะเลิศ เพราะพวกเขามีรายได้มากกว่า 5 พันริงกิตรออยู่ข้างนอก”

อย่างไรก็ตาม “ลีชองเหว่ย”ยืนยันว่าเขายังสนับสนุนคนหนุ่มสาวให้มาเข้าร่วมทีม ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลว เพราะนั่นคือการเรียนรู้จากความผิดพลาดในโรงเรียนที่สองของชีวิต
 

“คนหนุ่มต้องรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาชอบ จากนั้นก็เดินหน้าต่อไปสู่เป้าหมาย บางคนเลิกเพราะไม่รู้ว่าพวกเขาชอบ เราต้องช่วยดูแลไม่ให้พวกเขาสูญเสียทิศทาง แบดมินตันเป็นงานที่เราต้องทำงานหนัก และหากไม่มีความพยายามมันไร้ประโยชน์และทำให้คุณเสียเวลา” ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เขาและภรรยา”สอน”ลูกที่ให้นั่งรถประจำทางไปโรงเรียน เพื่อจะได้เรียนรู้ที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง เพราะเขาเห็นคนหนุ่มสาวที่มีพรสวรรค์ แต่กลับถูกเอาใจโดยครอบครัวจนการขาดจิตใจที่จะทำอะไรด้วยตัวเอง ซึ่งก็คือการฝึกซ้อมที่หนักและยากลำบาก  บทสัมภาษณ์นี้ ถือว่า”ทรงคุณค่า” เพราะทำให้รู้ว่ากว่าจะมาถึงวันนี้และเป็น”เทพลี”ในปัจจุบัน “ลีชองเหว่ย”แสดงให้เห็นว่า ทั้งหมดได้มาจากการฝึกหนัก เพราะหากมีแต่”พรสวรรค์”แต่ไม่มี”พรแสวง” ก็ไม่มีทางสำเร็จ Cr.sinchew.com.my